Prolog

" Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi nigdy nie znika"

           Mówił, że będzie zawsze, że kocha mnie najbardziej na świecie, że nigdy nie odejdzie. Dzisiaj go nie ma. Choć dzień jest taki sam, jak tego pamiętnego wieczoru. Było cicho i spokojnie, śnieg lekko prószył, a park tonął w mroku. Szliśmy razem. Za rękę. Czułam jego ciepło i piękny zapach perfum. Przytulił mnie i powiedział, że tak będzie zawsze.

            Był podobny do siebie. Szczęśliwy z tego, co robi. Widziałam, jak skacze, jak cieszy się z wyniku. Cieszyłam się z nim. Mimo, iż słynny Gregor Schlierenzauer uśmiechał się do mnie i odwzajemniłam gest- ja miałam Andreasa. Po konkursie powiedział mi, że jest najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Zwyciężył. Ma mnie i skoki.

            Słonce wesoło świeciło, ale śnieg nadal się utrzymywał. Czekałam na dole skoczni i śmiałam się z Marinusem. Wypatrywałam Andreasa, miał właśnie trening, który zbliżał się ku końcowi. Nie wiedziałam wówczas, że mój związek, tak piękny, z nim, też już się kończy. Uśmiechałam się do niego z daleka, ale on był inny. Nie był sobą.

- Przykro mi, ale to koniec- powiedział oschle i minął mnie.

Bez żadnych emocji. A tyle wspólnych chwil przeżytych, tyle uśmiechów, pocałunków i wspomnień.

Teraz nic. Nawet jedno czułe spojrzenie Andreasa i wtedy zrozumiałabym wszystko. Ale nie rozumiałam nic.

♥♥♥♥

Tak oto prezentuje się prolog, który jest wstępem do tego jakże cudownego pomysłu, który wczoraj wieczorem narodził mi się w głowie. Mi się ogólnie podoba, w końcu po czterech podejściach napisania. Stwierdziłam, że napiszę uczucia i może się uda. Czy tak? To już zostawiam Wam. Inna historia o jednej akcji, o przeszłości i przyszłości. Kończę, bo będzie dłużej od samego prologu.

Buziaczki

Bjoerghild